Biometria w Ewidencji Czasu Pracy
Wprowadzenie
Z technicznego punktu widzenia nie ma żadnych przeciwwskazań ani też problemów z zastosowaniem biometrii w systemach Ewidencji Czasu Pracy. Automatyczna identyfikacja na niej oparta jest dzisiaj powszechna, stosunkowo niedroga oraz wystarczająco szybka i dokładna. Niestety, jej wykorzystanie w systemach ECP w naszym kraju rodzi problemy natury prawnej. Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2009r wynika, że pobieranie cech biometrycznych wykracza poza katalog danych zamieszczony w par 221 kp i jest zbyt daleko idącym ograniczeniem swobody i wolności pracowników w odniesieniu do celu jakim jest ewidencja czasu pracy. Pomimo tych trudności, w niektórych przedsiębiorstwach wprowadzono ewidencję czasy pracy z wykorzystaniem biometrii. Odpowiedź na pytanie jak to zrobione wykracza poza nasze możliwości i zakres blogu. Zobaczmy zatem co stosują użytkownicy, tzn. jaką biometrię wykorzystują.
Typy cech biometrycznych wykorzystywanych w ewidencji czasu pracy
W artykule Biometria – wprowadzenie przedstawiliśmy dość szczegółowo rodzaje cech biometrycznych oraz ich podział, a także zaprezentowaliśmy ich charakterystyki użytkowe i metody weryfikacji. Pomimo dużej gamy cech biometrycznych, które mamy do wyboru, w ewidencji czasu pracy, dominują wzorzec odcisku palca oraz wzorzec twarzy. Na rynku dostępna jest szeroka gama urządzeń do rejestracji czasu pracy, wykorzystujących w/w cechy biometryczne między innymi produkty firmy ZKTeco, które oferuje firma RBAS. Producenci oferują także urządzenia dualne, pozwalające na wybór bardziej odpowiedniej w danym zastosowaniu cechy biometrycznej lub stosowanie ich obu równocześnie (różne cechy dla różnych osób). Warto także wspomnieć o urządzeniach dualnych, łączących identyfikację biometryczną odcisku palca lub twarzy z RFID (więcej o tym specjalnym połączeniu technologii w dalszej części). Przy porównaniu w/w cech, biometria odcisku palca oraz twarzy posiadają podobne parametry użytkowe oraz poziom bezpieczeństwa. Na korzyść odcisków palców świadczą dwa argumenty mianowicie: możliwość pobrania do 10 wzorców (przy twarzy tylko jeden) oraz łatwiejsze stosowanie w praktyce. Ponadto stosowanie wzorca twarzy może być utrudnione w pomieszczeniach / obszarach wystawionych na działanie warunków atmosferycznych – szczególnie tam, gdzie zmienne jest naświetlenie.
Zastosowanie biometrii w systemach ECP
Poniżej przedstawiamy trzy najczęściej spotykane schematy wdrożeniowe biometrii w systemach ewidencji czasu pracy.
„All in one” – jeden i ten sam terminal służy do pobierania wzorców oraz rejestracji zdarzeń. Konfiguracja taka może być w praktyce stosowana w małych systemach (jeden lub dwa rejestratory) ze względu na kłopotliwość pobierania wzorców. W modelu tym stosowana jest identyfikacja 1:N (jeden do wielu) co oznacza, że odczytany wzorzec jest porównywany z maksymalnie N wzorcami znajdującymi się w pamięci urządzenia rejestrującego czas pracy.
„Rozdzielone rejestracja i pobieranie wzorców” – w tym wariancie mamy wydzielone stanowisko z czytnikiem do pobierania wzorców oraz oddzielne terminale do rejestracji zdarzeń (najczęstsze rozwiązanie). Tak, jak w konfiguracji wyżej, tak i tu stosowana jest identyfikacja 1:N.
„Wzorzec biometryczny na nośniku” – w tym rozwiązaniu mamy wydzielone stanowisko z czytnikiem do pobierania wzorców oraz ich zapisu na nośniku elektronicznym (najczęściej będzie to karta elektroniczna) oraz oddzielne terminale do rejestracji zdarzeń. Rozwiązanie jest niezwykle wygodne i praktyczne dla przypadku dużej liczby osób w systemie. Mamy tu do czynienia z identyfikacją 1:1 (wzorzec ze skanera porównywany z wzorcem z nośnika), która jest z reguły szybsza w porównaniu z identyfikacją 1:N z jaką mamy do czynienia w modelach opisanych powyżej. W konfiguracji tej nie ma potrzeby przesyłania pobranych wzorców do urządzeń kontrolnych (terminali ECP). Po pobraniu i zapisie wzorca cechy biometrycznej na nośnik, może on być stosowany do rejestracji osoby w urządzeniach bez żadnej zwłoki.
